The Great Ocean Road

29-10-13

Vorig weekend deed ik één van de must do’s wanneer je in Melbourne bent: Great Ocean Road en Phillip Island.

In deze blog? Dag 1: De Great Ocean Road!!

De Great Ocean Road is zo’n 243km lang, aan de oostelijke zijde is Allansford (Warrnambool) de eindstad, aan de westelijke zijde Torquay. De aanleg van de weg startte in 1919, vlak na WOI. In 1932 was de weg af. De samenhorigheid onder de overlevenden in Australië was groot. Er was weer hoop op nieuw leven en de krachten werden gebundeld voor de heropbouw van heel wat steden in Australië. Eén van de grootste ondernemingen dat heel wat werkgelegenheid te bieden had voor de overlevende soldaten was dan ook de bouw van de Great Ocean Road. Langs de rand van de kust, op gevaarlijke kliffen, werd een weg gebouwd opdat iedereen zou kunnen genieten van het prachtige zicht dat deze weg zou tonen. (Daarnaast zou de weg ook belangrijk worden voor de houtindustrie.) In 1932 was de weg af en werd het gewijd aan de oorlogsslachtoffers uit WOI. En echt waar, het is een weg om U tegen te zeggen!

Er zijn talloze boeken en tips op het internet te vinden opdat je zelfstandig deze tocht kan ondernemen. Gezien Eva, Laura en ik echter niet altijd over een wagen beschikken besloten we een tour te boeken. Dit deden we via greatoceanroadmelbournetours. Naast het feit dat we gewoon konden genieten van de omgeving tijdens het rijden (in plaats van op de weg te moeten letten) was onze chauffeur meer dan een chauffeur alleen, hij was namelijk ook onze gids. Niet alleen liet hij ons plekken zien die we waarschijnlijk zelfstandig nooit gevonden zouden hebben, hij vertelde ons ook over de perfecte surfgolf, wees onze ogen in de juiste richting wanneer er een walibi of een koala in de buurt was, bracht ons naar de beste crèmerie die er in Australië te vinden is en hij kon nog eens goed bbq’en erbij!

Voor mij was het zaterdag helaas pijnlijk vroeg opstaan om 5.30u gezien ik de avond ervoor bij een ander (superlief!) gezin gebabysit had tot 24u.. ‘s Morgens dan maar een douche genomen zodat ik snel wakker zou worden en hop de tram op richting Flinders. Onderweg stapte ook Eva op de tram en bij het oppikpunt aan Saint Paul’s Cathedral stond Laura ons al op te wachten. Snel bij McDo een koffie gaan halen om wat cafeïne in ons lijf te gieten en na heel wat andere tourbusjes te zien passeren verscheen er rond 7u30 eindelijk een wit busje met onze gids Neil. We waren de eersten om in dit busje te kruipen en de gids had er dan ook plezier in dat hij vergezeld werd door enkele Dutchies. Bleek dat hij al in Nederland en België geweest is, jaja, zelfs in Gent! Eerste Nederlandse woord dat hij tegen ons zei? “Godverdomme”, tweede was “lekker”. Typisch dat mensen altijd de vloekwoorden onthouden. Nadien trokken we naar enkele andere afhaalpunten vooraleer we echt op weg gingen. Algauw werden we vergezeld door 2 Amerikanen, 4 Ieren, 2 Duitsers, 1 Engelsman aka Skywalker (zijn voornaam was Luke), 1 Israëliër, 1 “onbekend land (denk gewoon Australisch)”, en jawel nog een Hollandse meid. Het duurde dan ook niet lang of we waren natuurlijk aan het socializen met Linda. Bleek dat deze tour één van de laatste dingen zou zijn dat Linda hier in Australië zou doen. Ze was namelijk al in Alice Springs geweest (Uluru, je weet wel die grote rode rots), lange tijd in Sydney gebleven en de Oostkust afgedaan. Na Melbourne zal ze waarschijnlijk richting Thailand en Nieuw-Zeeland gaan. Het was dan ook erg leuk om al haar belevenissen te horen, deed alvast verlangen naar meer!

We reden meer en meer de stad uit en het land rondom ons werd groener en groener. In het begin dacht ik even nog dat ik in de Vlaamse Ardennen zat met dat heuvelachtige groen. Maar voor ik het wist zaten we al in de Ardennen, want de bergen werden groter en groter. Of toch niet? Wat was dat blauw daar in de verte? Te blauw voor de Semois, toch? De gids zei het al: “We beginnen onze tour met het allerbeste en we eindigen onze tour met het op één na beste dat deze tour te bieden heeft.” En jeetje wat was het goed: ‘The Twelve Apostles’ zijn een groep imposante rotsen in kalkzandsteen. In het begin werden ze de ‘piglets’ genoemd (kleine varkentjes), maar ondanks dat er slechts 9 rotsformaties waren, vonden ze ‘De Twaalf Apostels’ indrukwekkender klinker. Het is vaak niet mogelijk om alle rotsen tegelijk te zien, tenzij je een helikoptervlucht doet natuurlijk. Daarnaast zijn de rotsen een gril van de natuur, zo is er een tijdje geleden ééntje ingestort (ironisch genoeg werd deze rots Judas genoemd omdat hij iets verder van de andere rotsen stond) en zijn er nu dus nog 8 rotsen over. Gelukkig ontstaan er door de erosie ook weer nieuwe rotsen. De site is dus voortdurend in beweging. We hadden ongelofelijk veel geluk met het mooie weer en gemiddeld 27°C.. De zon op de rotsen, de zee die er tegenaan klotste, … Gewoonweg prachtig. Je kon er uren naar blijven staren en wanneer je pakweg 5 meter verder liep zag je weer nieuwe dingen en leek de rots soms nog mooier vanuit een ander punt. Ik heb dan ook duizenden foto’s genomen dit weekend!

Na ‘De Twaalf Apostels’ volgden ook de ‘Gibson Steps’: een wandeling met langs de ene kant de zee en langs de andere kant de hoge klif die naast je opdoemt. De naam refereert dan ook naar de ontzettend lange trap die je naar beneden tot aan het strand brengt.

Nadien ‘The (London) Archway’, ‘The Razorback’ en ‘The Dumpling Pots’.

Daarna trokken we richting ‘Shipwreck Coast’, de naam is alvast vrij duidelijk. Langs deze kustlijn hebben er heel wat schepen schipbreuk geleden. Zo ook één van de bekendste schepen ‘The Loch Ard’. Er waren slechts 2 overlevenden van dit schip: Tom Pearce (15j), een leerling-matroos, en Eva Carmichael (17j), een Iers meisje. Het was eerst de jonge Tom die aan land kwam, vervolgens redde hij Eva uit het scheepswrak. De twee zaten echter gevangen onderaan een klif op het strand. Tom was gewoon om de mast in te klimmen, dus op één of andere manier was het hem gelukt om helemaal naar boven te klimmen terwijl Eva in een grot wachtte op hulp. Gelukkig hadden ze nog wat brandewijn uit het scheepswrak gevonden dat haar warm kon houden. Na lang lopen kwam Tom uiteindelijk op een boerderij terecht waar hij geholpen werd. Ook Eva werd met behulp van de boer en de plaatselijke bevolking uit de grot geholpen. We gingen Tom en Eva achterna en werden verwonderd door de mooie kliffen, rotsen en het blauwe water dat ons tegemoet kwam…

Net toen ik dacht dat ik wel genoeg zand, zee en rotsen gezien had kwam de wandeling in ‘Melba Gully’ in het ‘Otway National Park’. Niet alleen was dit een welkome afwisseling voor de kustlijn, maar ook voor het weer. We gingen het lekker koele oude regenwoud in waar we betoverd werden door paddenstoelen, prehistorische planten en kleine watervalletjes.

Hierna trokken we richting de kuststad Lorne waar we onderweg in de bossen tuurden om enkele koala’s te spotten. Eens je ze gezien hebt gaat het iets makkelijker, maar uiteindelijk blijft het een kleine grijze pluizige bol in een boom en dus best moeilijk om te ontdekken!

Op een campingsite in de buurt van de Kennett River vonden we opnieuw enkele koala’s in de bomen. En we hadden geluk, want ze waren net aan hun lunchpauze toe, dus we zagen wat actie!

Onze gids raadde ons ook aan om enkele koekjes of nootjes mee te nemen om enkele andere dieren te lokken. Daar liep ik dan met mijn nootjes in m’n handen. En hupsakee, voor ik het wist vloog er een papegaai op m’n hoofd! Ik wist eerst niet goed wat te doen want het meest aangename gevoel was het niet! Maar algauw smeekte iedereen me om te blijven stilstaan zodat ze een foto konden nemen. Ik verdeelde mijn nootjes onder de mensen en al snel volgden er nog enkele papegaaien die op onze schouders, armen, hoofden en rug kwamen zitten. Best een leuke ervaring!

Het was in Apollo Bay waar we even pauzeerden en onze gids ons de lekkerste en award-winnende crèmerie van het land aanraadde: Dooleys Ice Cream. Met smaken van Vegemite tot Truffel, koos ik voor een Pana cotta versie. Jummie!

Eenmaal in Lorne liepen we over de pier waar we vissers zagen… Wel, vissen natuurlijk. Volgens de gids kon je wel eens geluk hebben en er soms een dolfijn spotten. Helaas geen dolfijn gezien, maar wel een mooie wandeling over de pier gemaakt.

Wie herinnert zich nog de Australische jeugdserie ‘Around the Twist?’ Deze serie is een vrij lange poos bij ons in België uitgezonden geweest en ik kon deze serie best wel smaken! De Nederlanders wisten niet waarover ik het had toen we in de buurt kwamen van Dé vuurtoren en ik “Have you ever… ever felt like this? How strange things happen, are you going around the twist!” zong.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=mybg0l2Alaw&w=420&h=315]

 

Voor ik het wist werd ik helemaal nostalgisch en stond ik voor de vuurtoren die in de serie gebruikt werd. Doet toch maar beetje raar hoor, wel leuk 😀 Hier was er overigens nog een mooie rots te bewonderen die een beetje zielig en alleen leek te staan. ‘Judas’ volgens onze gids. Gezien de vorige ‘Judas’ was ingestort en deze rots wel erg ver van ‘De Twaalf Apostels’ gelegen is, is het natuurlijk niet lang zoeken naar de reden van deze naam…

Nadien reden we door naar het gezellige kuststadje Torquay waar ook onze gids afkomstig uit bleek te zijn. Hij kon dan ook leuke verhalen uit zijn jeugd vertellen (zoals waar hij met school zeeklassen/bosklassen deed en waar hij voor het eerst had leren surfen.) Trots toonde hij dan ook waarom deze stad zo populair was. Het stadje telt drie mooie stranden, elk met verschillende soorten golven. Elk strand trekt dan ook een bepaald soort publiek aan. Het ene strand trekt jonge gezinnen aan, het andere dan weer die-hard-surfers.

 

Na een bezoek aan de drive-in bottleshop (ja, dat bestaat ook) en wat drank te hebben ingeslaan trokken we naar het recent geopende Bells Beach Backpackers. Een gezellige hostel met de meest lieve en gepassioneerde uitbaters die je je maar kan voorstellen! De groep werd over twee kamers verdeeld (die overigens erg netjes waren!) en even later ging het merendeel onder ons aan de slag in de gezamenlijke keuken van de hostel. We kregen een lekkere BBQ voorgeschoteld met voor ieder wat wils. Buiten aan de picknicktafel werd ik helaas aangevallen door een peloton van muggen. Gelukkig kon ik me troosten met het feit dat het bijna leek alsof ik een wereldreis aan het maken was, ik hoefde niet eens de tafel te verlaten voor deze gigantische reis! Wat leuk om al die verhalen van mensen met verschillende nationaliteiten te horen!

Volgende ‘aflevering’: Phillip Island!

 

Reacties op mijn oude blog: