Xmas and Nye Down Under

Ik denk dat dit wellicht één van de vreemdste dingen is dat ik al ooit heb meegemaakt: Kerst in putje zomer.

Hoewel een Australische familie dit jaar (opnieuw) het record heeft vast te pakken van de meeste kerstlichtjes, leken de meeste Australiërs het vrij bescheiden te houden. Hier in huis staat er een kerstboom ergens in een hoekje in een kamer waar we bijna nooit zijn. De lichtjes van de boom gaan zelden aan (het is dan ook maar laat donker). En de enige andere kerstversiering is de kerstslinger aan de voordeur. Hoewel m’n hostmum een uitstekende smaak heeft, heb ik niet bepaald een kerstgevoel. Misschien is het omdat het zo warm is, of omdat er zo weinig kerstversiering in huis is (thuis wordt elk hoekje benut om te versieren met allerlei kerststukken, kaarsjes en lichtjes). Of misschien komt het omdat ik deze keer niet eens geholpen heb om de kerstboom te versieren.

De meisjes begonnen er aan op een vrijdagavond, ik werd wel gevraagd om hen te helpen, maar ik was al uitgenodigd bij Eva om samen iets te eten en intussen te Skypen met Laura. En weet je wat? Ik had geen zin om hen te helpen met de boom te versieren. Terwijl ik thuis niets liever doe (laatste jaren heb ik de boom zelfs helemaal voor mij alleen opgeëist), had ik er hier geen zin in. Waarom precies? Ik kan het niet echt beschrijven. Misschien omdat ik weet hoe erg dit een familie-ding is en het de meisjes dus enkel met hun moeder en grootmoeder wou laten doen (vader was in Sydney). Of misschien omdat ik m’n eigen familie miste om samen het huis te versieren.

De stad Melbourne deed wel zijn best om de kerstsfeer naar boven te brengen. Overdag, in de felle zon, voelde het een beetje gek. (Zie hieronder m’n vreemdste foto ooit: in een zomerjurkje voor een kerstboom). Maar ’s avonds was het best mooi. Er was zelfs elke avond een lichtshow te zien op het stadhuis. Deed een beetje denken aan het Lichtfestival in Gent.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=ucV4GXAeQeE&w=560&h=315]

In het midden van de stad was er ook een volledig kerstdorp waar je op bezoek kon bij de kerstman. En als ’t niet lukte om bij hem op bezoek te gaan… Kon je hem natuurlijk nog altijd een brief sturen…

Een ander vreemd iets hier, is het schooljaar. Het schooljaar gaat namelijk mee met het kalenderjaar: het begint in februari en eindigt in december vlak voor Kerst. Al zou je natuurlijk kunnen zeggen dat het schooljaar begint en eindigt in hetzelfde seizoen als bij ons. Hoewel het erg fijn is dat wij onze lange vakantie in juli en augustus tijdens de (in principe) warmste periode van het jaar hebben, lijkt me dit eigenlijk wel een pak makkelijker.

Gezien mijn meisjes in het privé-onderwijs zitten kregen ze een extra weekje vakantie en hadden ze een week vroeger gedaan dan de andere kinderen. Tijdens hun eerste week vakantie was het zwaar werken voor mij: ik had de meisjes weer eens full-time! En soms kreeg ik er zelfs een paar andere kinderen bij (op playdate) al werd er gelukkig ook soms aan ruilen gedaan en gingen de meisjes ook bij andere kinderen op playdate. Hoewel ’t erg druk was vond ik het eigenlijk wel een aangename week. Met de meisjes schilderen, pannenkoeken bakken, naar de bioscoop gaan, samen in het zwembad plonzen, …

Schilderen met ‘Kerst’ als thema natuurlijk!

In hun tweede week vakantie trokken ze met de ouders richting Sydney, op bezoek bij de grootouders. Tijdens die week werd ik nog betaald om te werken en kreeg ik dus enkele taakjes: de kamers van de meisjes opruimen, alle dekentjes in huis wassen, cubby house (soort buitenspeelhuisje) opruimen, koelkast en voorraadkast uitkuisen, eens goed dweilen, … Viel allemaal wel mee, vooral ook omdat ik de uren zelf kon kiezen. Lekker uitslapen en gewoon ’s avonds laat nog de strijk doen voor de tv. Dat gaat me eigenlijk beter af dan vroeg opstaan en alles gedaan krijgen voor 15u wanneer ik de meisjes normaal gezien van school moet afhalen. En officieel stop ik met werken rond 19u, dus nadien wil ik ook ECHT mijn rust en ga ik niet meer ’s avonds staan strijken of dergelijke.

Cubby House

Na het weekje Sydney trok het gezin naar hun beach house in Mornington… En ik bleef in Melbourne. Oorspronkelijk ging ik moeten werken, maar ik heb uiteindelijk 2 weken betaalde vakantie gekregen (hostmum kreeg onverwachts wat meer vrij). In ruil daarvoor deed ik intussen aan housesitting in hun huis in Melbourne. Natuurlijk had ik niet veel zin om Kerst helemaal zielig alleen te vieren en ik werd gelukkig dan ook vriendelijk uitgenodigd om naar Mornington te komen op kerstavond en hen te vergezellen voor Kerst.

De treinrit daarheen was niet zo fijn, een uur met de trein beschouwen ze hier niet echt als een lange treinrit. Enkel voor de erg verre afstanden (tussen verschillende staten) en voor nachttreinen worden er blijkbaar degelijke treinstellen gebruikt. Ik zat eerder op een soort metro-treinstel. Waarbij je dus geen tafeltjes hebt, geen bagagerek boven je hoofd (laat staan met moeite plek om bagage onder je stoel te schuiven), zijn de stoelen oncomfortabel en erg dicht op elkaar geplaatst (overigens geen rijen van 2 x 2 maar 2 x 3), … Maar al bij al genoot ik vond ’t uitzicht en ’t mooie weer. Bij aankomst in Mornington zag ik dat mijn gezin als gekken gewerkt hadden om ’t huis tot in de puntjes in orde te krijgen. Ondanks dat er geen kerstboom was, was er toch voor wat kerstsfeer in huis gezorgd. Enkele takken vol met lichtjes, de kerst-cd van Michael Bublé die op stond… Gezellig!

Op kerstavond werd er niet echt iets speciaals gedaan, iets wat ik stiekem wel een beetje miste. Ik herinner me nog hoe ik vorig jaar laat had staan werken in de ZEB, het was zelfs een laatavondopening. Traag maar zeker ben ik dan door een pak sneeuw naar huis gereden. Het huis was gezellig verlicht met overal kerstlichtjes en kaarsjes. M’n moeder, haar man en ik gezellig aan de salontafel: klein bordje kreeftensoep, toast met paté en foie gras, kaas, en andere lekkernijen… Gewoon, voor de tv, terwijl we de klassieker Home Alone bekeken.

Het moet dan ook niet verwonderen dat ik hier down under op die warme kerstavond, waarbij er niets speciaals gedaan werd, op een plek waar er geen kerstboom stond, op een warme zomerse dag, … Zowaar bijna in tranen uitbarstte toen mijn hostmum Home Alone opzette op tv. WAAROM NU NET DIE FILM?! Aaaaaaargh! Niet alleen deed Home Alone me denken aan kerstavond vorig jaar, maar ook aan m’n broer. De film kwam weliswaar uit in 1990, maar de eerste keer dat wij de film zagen moet m’n broer ongeveer even oud geweest zijn als Macauly Culkin in de film. M’n broer leek vrij goed op hem en kon onderstaande scène ook schitterend naspelen:

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=Zlu7S8dUUBY&w=560&h=315]

Hoe dan ook, na de film was het bedtijd voor de meisjes. De grote sokken werden aan de open haard gehangen, er werd een brief voor de kerstman geschreven en een bord met wortel, tim-tams en melk werd voor de open haard geplaatst. Toen de meisjes in bed lagen en we vermoedden dat ze in slaap waren riep m’n hostdad plots uit:”OK, it’s showtime!” We aten allemaal een tim-tam, m’n hostmum nam een flinke slok melk en m’n hostdads zoon nam een grote rendierhap uit de wortel. Nadien kwamen m’n hostmum en hostdad binnen met talloze cadeautjes. Ik heb geen idee hoeveel keer ze binnen en buiten zijn gelopen, met open mond keek ik het hele gebeuren aan. Nadien kwam m’n hostmum met een hoop rollen cadeaupapier af en vlogen de deuren van de woonkamer dicht. Ik geloof dat we met vijf mensen (hostmum, hostdad, hostdads zoon, Nana en ik) bijna 2uur nodig hebben gehad om alle cadeautjes in te pakken. Echt zot! 

Het was dan ook niet te verwonderen dat de meisjes de volgende ochtend reeds om 6.15u naast m’n bed stonden. Ze waren zo opgewonden en konden niet meer langer wachten om de cadeautjes te openen. Ook onder de takkenboom met kerstlichtjes (ik weet niet hoe ik ’t anders moet noemen) lag het vol met kerstcadeautjes. Deze cadeautjes waren van de familieleden voor elkaar. Dat van de kerstman was te vinden in de kinderen hun sokken en voor de open haard. Die cadeautjes kregen dan ook de meeste aandacht. Pas rond 9u waren we klaar met uitpakken… Zegt genoeg denk ik haha! Al moet ik toegeven dat de blijdschap van de kinderen helemaal op mij oversprong. En dan de nieuwsgierige vragen rond de kerstman… De kerstman is voor deze meiden duidelijk wat Sinterklaas voor ons is. Heel leuk om mee te maken. Eva kreeg bij haar familie zelfs haar eigen sok! Daar ben ik stiekem toch een beetje jaloers op. Een sok met m’n eigen naam op aan de open haard… Hmm, misschien is dat wel een leuk nieuw element voor volgende Kerst 😀

De meisjes en ik hadden reeds in de eerste week vakantie een ‘early Christmas gift’ gekregen van m’n hostmum: allemaal dezelfde ballerina’s maar in een ander kleur.

Van de meisjes kreeg ik voor mijn kerst een soort strandkleedje voor over mijn badpak/bikini. Iets waar ik dezelfde dag meteen gebruik van heb gemaakt!

En toen ik later op de dag voorbij m’n hostmum haar kamer passeerde in m’n kerst-outfit hoorde ik haar iets mompelen over mijn schoenen tegen m’n hostdad. Ze had blijkbaar gezien dat ik nogal erg winterse zwarte laquéschoenen droeg. Oplossing? Volgende cadeau:

Jaja, ik werd verwend! En gezien mijn hostmum nogal een control freak is liet ze niet toe dat er geholpen werd bij het tafeldekken of het koken (wees gerust, voor de afwas mocht ik wel tussen komen) waardoor ik echt kon genieten van een mooie zomerse kerstdag.

De gedekte tafel leek zelfs recht uit één of ander woonmagazine te komen:

 

Op het menu trouwens een vrij klassiek gerecht, dat ook bij ons vaak als kerstmenu gekozen wordt:

Kalkoen, ham, gegrilde aardappeltjes, ‘Brussel Sprouts’ (leken trouwens in NIETS op onze spruiten, maar enfin), sausje van veenbessen, en een salade op basis van mozzarella en vijgen. Het moet gezegd, normaal gezien sta ik niet echt te springen om kalkoen te eten. Weinig mensen kunnen hem goed bakken met meestal uitgedroogd vlees als resultaat. Ik hield dan ook mijn hart vast voor het resultaat van de kalkoen van mijn vegetarische (!) hostmum. En echt waar: de sappigste kalkoen die ik al ooit gegeten heb! Jummie!

In principe volgt er als dessert op Kerst in Australië meestal pudding. Mijn hostmum vond het echter te warm voor pudding en koos voor enkele frissere desserts. Daarnaast wou ze mij ook laten zien welke typische Australische desserts er zoal zijn, waardoor ze zichzelf overtrof en een prachtige Pavlova en Trifle maakte. Een trifle is natuurlijk iets wat je vaak in de Engelse keuken ziet, maar zowat alles hier in Australië is dan ook afkomstig vanuit het buitenland (en héél veel Engelse keuken). Over de Pavlova (genoemd naar een Russische danseres) bestaat er heel wat discussie of het oorspronkelijk van de Kiwi’s is of van de Ozzies, maar het wordt hoe dan ook vaak gegeten in beide landen. Persoonlijk vond ik de trifle het lekkerste!

Trifle

Pavlova

Tussendoor werd er vooral in het zwembad geplonsd en toen het er naar uit zag dat de zon bijna onder ging trokken we naar het strand. Ook daar nam ik nog een laatste zalige duik in de baai van Melbourne. Zalig water! Ik kon zelfs mijn eigen voeten zien, zo helder water was het! En gezien het een baai is, moet je meters ver lopen vooraleer het water nog maar tot aan je buik komt: ideaal om met de kids naar het strand te gaan! Mijn hostmum had stiekem ook Champagne meegenomen en enkele plastic fluitglazen. En daar zat ik dan op Kerst, aan het strand, met Champagne in m’n hand, aan het kijken hoe de zon onder ging in de zee. Aaaaah, life’s good!

We sloten de avond af met veel wijn, scampi’s, kaas en truffelhoning (de meest overheerlijke combinatie ooit!)

In het begin had ik eerlijk gezegd een beetje angst om Kerstmis door te brengen in Australië. Kerst betekent best veel voor mij en onbewust ben ik ook erg veel gaan houden van al onze kleine tradities binnen onze familie. Misschien was het omdat Kerst hier zo anders was (met de 40°C), maar uiteindelijk heb ik echt waar een prachtige dag gehad!

‘Tweede kerstdag’ kennen ze hier niet, maar wel ‘Boxing day’. M’n hostmum moest zelf even nadenken toen ik vroeg waarom de 26ste december ‘Boxing day’ heet. Zijzelf dacht dat het kwam door de term ‘boxing it up’, dus alles weer opruimen, in dozen steken. Na wat opzoekwerk blijkt echter dat het waarschijnlijk afkomstig is van het feit dat er op tweede kerstdag vaak dozen met spullen die door iedereen verzameld werden (in de kerk, op het werk, …) gegeven werden aan minderbedeelden of aan de werknemers.

Hoe dan ook, op Boxing day trok ik weer richting Melbourne. In de namiddag werd ik uitgenodigd bij Eva’s hostparents. Opnieuw veel Champagne, wijn, lekker eten, kaas en andere zoetigheden, … Intussen ook beetje babysitten (op 5 kinderen) en zoveel mogelijk helpen om toch mijn dank voor de uitnodiging duidelijk te laten blijken. Opnieuw een heel geslaagde dag!

Het weekend spendeerde ik samen met Eva. Het bestond vooral uit zonnen,

zonnen,

en nog eens zonnen! Oja, en crime series kijken op de duizenden tv-zenders die we hier hebben. Ennnnnnnnnnnnnn… Op zaterdag besloten we ook ons eigen kerstdiner te houden. We dosten onszelf helemaal uit en poseerden voor onze kerstfoto’s:

Ons kerstmenu: als voorgerecht allerlei lekkere hapjes in bladerdeeg (pesto, olijven, kaas, ham, salami, geitenkaas, tomaten, … als ingrediënten). Voor het hoofdgerecht namen we een risico door iets klaar te maken dat we beiden nog nooit gegeten hadden en dus ook nog nooit gekookt (of in dit geval gebakken) hadden. We wilden kangoeroe echter maar al te graag van ons lijstje schrappen (je bent tenslotte niet in Australië geweest als je geen kangoeroe hebt gegeten) en besloten dus om er ons aan te wagen. Om het typisch Kerst en winters te maken deden we er een pepersausje, veenbessensausje en zoete aardappelen bij. (Overigens geen slechte smaak, al hadden we even goed een gewone steak kunnen eten, veel verschil met kangoeroe is er niet.)

En als dessert, al zeg ik het zelf, SUPERLEKKER: Sabayon (op basis van rosé Champagne) met rode vruchten.

Daarna volgden nog enkele dagen van zonnen… En zonnen 😉 En ook de laatste dag van het jaar zou niet anders zijn. Qua eten was het wat simpeler, pizza!

Maar er was gelukkig ook Champagne en veel Nederlandstalige muziek! Niet lang na ons avondeten stonden we op de zetel en op de tafel te dansen op meezingers van Clouseau, Doemaar, Marco Borsato, Rob de Nijs en Raymond van ’t Groenewoud.

Al moet dit waarschijnlijk de grootste meezinger van de avond zijn geweest:

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=Op1gdmDjDL4&w=420&h=315]

Na de ‘opwarming’ zijn we naar het centrum van Melbourne getrokken om het vuurwerk te kunnen bekijken. Een beetje onzeker zochten we een plekje in de buurt van de Victoria Gardens opdat we goed zicht hadden op de skyline van Melbourne. Er zou namelijk vuurwerk worden afgeschoten vanop zowat alle hoge gebouwen in de stad. We stonden net iets te ver van de luidsprekers om muziek te horen of om het te horen aftellen. We dachten dat eens er een paar mensen zouden beginnen met aftellen het wel door andere mensen zou worden opgepikt. Helaas werd er bij ons in de buurt niet afgeteld. Eva’s horloge leek voor te staan en de mijne achter, daar konden we dus al niet op af gaan. Tot het eerste vuurwerkschot natuurlijk! Eva en ik keken wat onwennig naar elkaar en om ons heen. Veel reactie – op een paar oohs en aahs na – was er eigenlijk niet. Niemand die aftelde, niemand die aan ’t knuffelen of zoenen ging, heel bizar! Toen het vuurwerk voorbij was namen Eva en ik elkaar stevig vast, gaven elkaar drie zoenen, wensten elkaar de beste wensen toe, en stonden we beiden natuurlijk te huilen. Het voelde allemaal zo onecht, zo ver van huis weg. En daar stonden wij met z’n tweetjes, een Belg en een Nederlander te kijken naar… Tja, naar wat eigenlijk? Een verschrikkelijk flauwe sfeer. Waarschijnlijk hebben de vele jaren vuurwerkfestival in Duinbergen me enorm verwend, want ik vond het vuurwerk maar flauw. Verdorie, ik had in Sydney moeten zijn ofzo! Want dit was echt maar flauw! Geen muziek, heel laag vuurwerk (vlakboven de hoge gebouwen, vanwaar ze bovendien werden afgeschoten!) en veel van hetzelfde. Misschien kwam het ook doordat het verboden is om alcohol openbaar op straat te drinken. Dus geen knallende kurken of klinkende glazen. Weg sfeer.

Hierna op zoek naar een leuke pub om nog iets te drinken en wie weet, zelfs een dansje te placeren. Helaas zijn er ook strenge wetten omtrent geluidsoverlast. De feestjes buiten moesten reeds stoppen om 1u en net wanneer we dachten een leuke pub gevonden te hebben stopte ook daar de muziek om 2u. Waar zouden we niet uit de toon vallen met onze mooie kleedjes? Waar zouden we nog drank kunnen krijgen en is er ook nog een streepje muziek te horen? Hmmm…. Wordt er niet gezegd dat je het nieuwe jaar moet ingaan zoals je wil dat de rest van het jaar wordt? Wat is er sjieker, hipper, (en decadenter) dan het casino? Nee, een gokje hebben we er niet gewaagd, al werd er wel veel geld uitgegeven aan een druppeltje(!) Baileys. Gelukkig mét ijs waardoor we het wat konden aanlengen. Na een tijdje hadden we het er wel gezien (overigens een prachtig gebouw met majestueuze inkomhal) en besloten we – na een stop bij de McDonalds – weer huiswaarts te keren. Het aftellen en het vuurwerk was dus niet bepaald top, maar Eva en ik hadden gelukkig dikke fun op onze opwarmingsparty! Het was ook een ontzettend warme plakkerige dag. We hadden nog gedacht om een nieuwjaarsduik te nemen, maar toen we rond 3.30u thuis kwamen was het toch al wat afgekoeld. Hieronder wel nog een foto vlak voor we de stad introkken:   

Nog even pootje baden in het zwembad om wat af te koelen!

Om 10u in de ochtend mezelf dan weer uit bed gesleept. Waarom ik in godsnaam op 1 januari mezelf pijnigde en niet uitsliep? Om NOG eens Nieuwjaar te vieren natuurlijk! Skype op gezet en de familie met een glas Champagne voor mijn neus zien verschijnen! Gewoonweg super! Geweldige uitvinding is Skype toch 😀

En de dag daarna?

Kwamen mijn kerstkaartjes EINDELIJK aan!

En last but not least, een reclamefilmpje van de Australische Aldi (ja die hebben ze hier ook) dat naar mijn gevoel het kerstgevoel in Australië het best typeert:

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=OyXuALLw18k&w=560&h=315]