Ho-li-daaaa-aaaay!

14-10-13

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=5Rswx2Z7SDw&w=420&h=315]

Eind september kregen mijn meisjes 3 weken vakantie. Superleuk voor hen, maar extra hard voor mij. Geen dutjes meer, geen tijd om te joggen… Gewoonweg weinig “me-time”. Anderzijds heb ik ook zalige momenten met m’n meisjes beleefd.

De eerste week vakantie verliep een beetje stroef omdat de meisjes toen zowat elk om beurt ziek werden of gewoonweg letterlijk ‘uitgeschakeld’ werden. De dag dat ik bijvoorbeeld met hen naar het Melbourne Museum wou liet Mia de iPad op haar grote teen vallen. Nu weken later ziet haar teennagel er nog blauw uit en het ziet er naar uit dat hij zelfs gaat uitvallen. Jakkie! Wat rondwandelen in een museum zag Mia dan ook niet zitten. Uiteindelijk vond ik het niet zo erg, in de plaats daarvan kropen we allemaal gezellig samen onder een dekentje en keken we naar Mary Poppins. Ook de volgende dag smeekten de kinderen me om niets te doen, geen activiteiten, geen playdates, gewoon de hele dag in pyjama blijven, met de poppen spelen en naar Annie kijken. Hun jonge leventje is zo volgestampt met allerlei activiteiten dat ze er dubbel en dik van genoten om lekker niets te doen. En hoewel er van mij verwacht werd dat ik de kids zou gaan enternainen wilden ze duidelijk niets liever dan dat ik hen gewoon met rust liet en liet relaxen. Nou, mij niet gelaten hoor! Ik vond dat de meisjes dat dubbel en dik verdiend hadden!

In mijn vorige blog lazen jullie reeds dat ik in de tweede week vakantie van de meisjes naar hun beach house zou trekken. De foto op het einde van vorige blog is GEEN grap zoals sommigen onder jullie blijkbaar denken. Dat ‘kasteeltje’ is wel degelijk de beach house waar ik de eerste dagen van de tweede week vakantie met de meiden zou doorbrengen.

Toen we die avond aankwamen werden we (Laura, Eva en ik) trouwens meteen uitgenodigd om helemaal naar boven in de toren te klauteren. De kinderen en Mark joegen ons zo snel mogelijk naar boven, maar helaas waren we net te laat om de zonsondergang te zien. Hoe dan ook hadden we er nog een mooi zicht en wat de kids en Mark niet wisten was dat we even voordien nog van een gelijkaardig zicht genoten hadden van onze picknick bij de zonsondergang.

’s Avonds mocht ik ook nog een stukje meegenieten van de veel te lekkere maaltijd die Toni bereid had. Een pastasalade met calamaris en monnikvis. Jummie!

Alle kamers waren op de gelijkvloers, behalve één kamertje. Namelijk de mijne. Ik voelde me als Rapunzel in haar toren. En toen ik ging slapen beeldde ik me zelfs even in dat ik Doornroosje was. Zou de prins mij straks komen wakker kussen na een zalige lange slaap?

Ai, nee helaas pindakaas! Rond iets voor 6u in de ochtend stonden de meisjes aan m’n bed: “You have to go the beach with us! Now!”, riep Mia enthousiast. “But if you want to, you can go in your pyjamas, just like us!”, zei Tilly.

In m’n pyjama naar ’t strand ging me even te ver, dus snel snel iets anders aangetrokken en even later stak ik samen met de meisjes, m’n hostparents en de honden de straat over om via een klein wandelpad naar beneden, naar het strand te lopen. Het voelde zo surrealistisch aan. De honden die in de zee renden, de zon die opkwam, de meisjes in hun pyjama en Toni, Mark en ik die er onze thee zaten te drinken. (En neen niet met een thermos en plastic bekertjes, maar gewoon onze mok mee).

Even later trokken Toni en Mark terug naar de stad naar hun werk en hebben de meisjes de hele ochtend spelletjes gespeeld, boeken gelezen, etc.. Ondanks het warme weer trokken we in de namiddag naar de cinema. In een kleine bioscoop keken we naar The Smurfs 2 en de meiden gingen bijna uit hun dak omdat ze een flesje Coca Cola mochten delen met wat Maltesers. Ze waren blijkbaar niet gewoon om cola te drinken. *Woops* Ach, voor een keertje mag het wel zeker? Nadien nog een ijsje en ’s avonds gezellig in de zetel.

Het huis dateert van rond de jaren 1870 en is dus best oud, maar heeft daardoor ook zijn charme. Ik voelde me zo op mijn gemak in dit huis! Al liep ik er in het begin verdwaald door de onlogische ordening van kamers en gangen, algauw had ik m’n favoriete plekje gevonden: de veranda.

Want al was mijn torenkamer nog zo fijn… gewoon naar deze veranda kijken en ik werd instant relaxt! Nadeel van mijn torenkamer en het feit dat het zo’n oud gebouw was, was dat ik de volgende nacht toch een beetje angst had. Het had flink gestormd en het huis kraakte dat het geen naam had! Ook ’s morgens zat ik niet echt op m’n gemak toen ik de meest bizarre geluiden hoorde. Toen ik eenmaal de moed had om mijn gordijn te openen werd ik echter aangenaam verrast: Kaketoe’s!!

Wist je trouwens dat deze ‘grote geelkuifkaketoe’ zoveel voorkomt in Sydney, dat het dier daar praktisch bekeken wordt zoals wij onze stadsduiven bekijken?

Hoe dan ook, ik vond het alvast aangenaam wakker worden die ochtend! Beetje later zouden de meisjes ook gezelschap krijgen van hun beste vriendinnetjes Charlie (Charlotte) en Alice. Zij werden vergezeld door hun grootmoeder Janice (een typische Engelse dame met die leuke Britse humor). Gezien ook Nana hier aanwezig was, was het dus niet alleen voor de kleine meisjes een playdate, maar ook voor de grootmoeders. Meer zelfs, het werd één grote meiden-sleep over! De eerste dag hielden we het bij een wandeling aan het strand en wat spelletjes spelen. De tweede dag bracht ik Mia en Alice naar een paardrijkamp en trokken de grootmoeders, Tilly, Charlie en ik naar een supergroot doolhof. De grootmoeders waren er niet al te gek op, maar de kinderen waren er verzot op! Onderweg in het doolhof liepen we ook in stukken bos, waar er hier en daar een aangename verrassing opdook.

Het deed me zowaar een beetje denken aan de Efteling. Leuk waren ook de gigantische spelletjes zoals een levensgroot schaakbord, vier op een rij, etc.. en dit dan weer afgewisseld met kleinere doolhoven.

Onderweg naar huis vielen de meisjes praktisch meteen in slaap, en we namen dan ook algauw weer afscheid van Janice, Alice en Charlie. ’s Avonds kwam ook Toni terug naar de beach house. Opnieuw was het een hevige stormachtige nacht en de volgende ochtend bleef het dan ook grijs. Daarop besloten we terug te keren naar de stad. Toni was ’s morgens vroeg al vertrokken om te gaan werken, waardoor ik wat later met de meisjes en de grootmoeder weer huiswaarts reed. Grappig was toen we op de snelweg kwamen en het bovendien ook nog eens begon te regenen. Ik zag Nana paniekerig naar mij kijken en ze begon me al snel te waarschuwen voor vanalles en nog wat. Heb ik haar even moeten geruststellen zeg! “Number one: two of the most important higways of Europe cross in Belgium… Which I almost drove daily. Number two: this is only a little bit of rain, this is every day life in Belgium and I actually have seen worse. Even more, I drove in storms, in snow, in thick mist, in busy Paris, … So please, don’t worry!” Dat hielp gelukkig wel een beetje, al bleef ze toch nog vrij nerveus. Al vertelde Toni me achteraf dat ze dat bij haar ook doet…

De rest van de vakantie verliep vrij kalm, behalve op vrijdag dan. Ik voelde me die dag meer taxi-chauffeur dan iets anders. Toni had helaas voor een veel te strakke planning gezorgd. En gezien afspraak nummer 1 al uitliep… Wel, liep de rest van de dag een beetje in het honderd. Het helpt ook niet bepaald dat Melbourne qua verkeer gewoonweg op elk moment van de dag vast zit, het helpt ook niet als je met schreeuwende kinderen achterin zit en het helpt ook niet als allerlei moeders je telefoneren om te vragen waar je blijft om je vervolgens 10 minuten later opnieuw te bellen en je nog wat op te jagen… Om vervolgens door alle commotie verkeerd te rijden. Verder is het ook niet handig als je kind DRINGEND naar de wc moet en ze je niet eens in een simpele pita-zaak met een kleine van 5 naar de wc laten gaan omdat je er niet van plan bent iets te bestellen. Gelukkig mag dat in een kapperszaak wel. Hoe dan ook, op het einde van die dag moest ik wel een goed halfuur bekomen van al dat hectisch gedoe!

Stiekem was ik dan ook wel blij dat deze week erop zat… En ik een weekje vrij kreeg. Voor de meiden hun laatste week vakantie trok het gezin naar Sydney waar ze op bezoek gingen bij andere familieleden (en waar Toni en Mark intussen ook hun werk probeerden te combineren met vakantie..; of was het omgekeerd?) Een weekje rust was heel welkom en eigenlijk wel nodig zodat ik de batterijen weer kon opladen. Nuja, ‘rust’. Ik had ook een paar taakjes gekregen, zoals de kasten van de kinderen uitruimen, winterkledij omwisselen voor zomerkledij, de auto naar zijn groot onderhoud brengen (en intussen 4u in een gigantisch shopping center doorbrengen – “auwch”, zei de portemonnee) en op de hondjes passen natuurlijk!

 

Reacties op mijn oude blog: