Met m’n gat in de boter gevallen

20-08-13

Ein-de-lijk ben ik hier weer!

Ik heb al zo vaak zin gehad om te schrijven: zoveel nieuwe indrukken, zoveel gebeurd, … Maar ik was gewoonweg doodop! Jet lag is killing me! Vandaag was de allereerste ochtend dat ik niet om 4u wakker werd. Al had ik deze middag best veel zin in een middagdutje. En hoewel de honden naast me lagen te ronken terwijl ik mijn lunch opat… Heb ik hier toch niet aan toegegeven. Er is hier namelijk zoveel te doen en te zien dat ik alle tijd kan gebruiken en het best wel interessant is om dus zo snel mogelijk op Aussie time te leven 😉

Zoals je ziet, best een lange tekst. Dus vlij je neer, neem iets om te drinken en enjoy! (Hopelijk?)

Mijn allereerste dag in Melbourne heb ik vooral ten volle kunnen beleven op dag 2. Gezien ik dag 1 zowat de hele dag geslapen had :p Op dag 2 had ik een afspraak bij Work ‘N Holiday. Maar wat is er gebeurd? Davina is verloren gelopen in de grote stad! Melbournes stratenplan is een dambordplan. En echt alles lijkt op elkaar. Ik meende in Collins Street te zijn… En liep de straat zo’n 3x op en af op zoek naar het juiste huisnummer. Niet goed opgelet. Ik liep in Collins Street Lt., waarbij Lt. dus voor ‘little’ staat. Is mijn inziens nochtans even groot als Collins Street, maar soit. Gelukkig begon het mij een beetje te dagen dat ik een blok eerder ook 2 parallelle straten met dezelfde naam had gezien (Bourke Street & Bourke Street Lt.). En ja hoor, een straat verder, parallel gelegen vond ik dan uiteindelijk Collins Street. Oef!

Bij Work ‘N Holiday maakten ze er niet zoveel problemen van dat ik te laat was, de Amerikaanse vrouw ging gewoon verder met haar presentatie, waarbij ze vooral stond te zuchten. Enkel wanneer ze het had over backpacken en reizen in Australië, en dit vooral in  The White Sundays Islands… werd ze plots erg enthousiast! Het moet gezegd, het enthousiasme sprong over en ik kreeg meteen zin om mijn verdere reis te plannen na m’n au pairavontuur. Om me voor te bereiden op het au pairschap kreeg ik ook een dvd met First Aid Care te zien. Zo saaaaaaaaaaaaaaaaaaaai. Tijdens m’n lerarenopleiding al verschillende ehbo-workshops gehad en die waren véél interessanter. Daar mochten we elkaar ook echt behandelen voor onze zogenaamde wonden. Alhoewel wij het niet gehad hebben over wat er je te doen staat wanneer je door een slang of een spin gebeten wordt…

Pas later in de namiddag had Work N Holiday een afspraak geregeld bij de bank om een account te openen, dus dat gaf me wat tijd om de stad verder te verkennen. Nuja, verkennen… Na mijn ochtendlijke chaos in de straten van Melbourne durfde ik eerlijk gezegd niet ver meer lopen. Het is niet dat je je kan herkennen aan die ene grote bocht daar, of dat kleine rondpuntje ginds of dat ene gigantisch grote gebouw daar. Alleen maar rechte straten en wolkenkrabbers. Hier en daar uitzonderlijk een kleiner herenhuis/appartement-achtig iets. Interessant zijn hier de food courts. Een grote zaal onder enkele gebouwen waar je dus kan eten. Deze zijn bovendien vaak gezellig ingericht en hebben wifi ^^ Je kan zelf je lunch meebrengen, of… Je kiest eten uit één van de talloze kraampjes die die zich in de food court bevinden. Eén ding waar ik erg blij mee ben in Melbourne: Sushi everywhere! 😀 En dat viel al bij al nog mee van prijs ook 🙂 (Seriously, just Google ‘food court Melbourne’.)

Na m’n sushi had ik nog massa’s tijd over… maar had ik niet veel zin meer om tussen het businessvolkje te zitten in de food court. Al wou ik me wel al iets meer Australiër en vooral Melbourniër (?) voelen. Dus dan kon ‘t niet anders dan dat ik een koffie ging drinken. En gezien ik toch wat koud had en ENORME last had van jetlag, leek dat wel gepast. Al koos de niet-koffiedrinker natuurlijk voor een latte 😉

Niet veel later zat ik dan eindelijk in de bank. Daar waren er ook 2 Duitse meiden die net als ik via Work ‘N Holiday een account kregen. Grappig was dat ze hele tijd onder elkaar in het Duits aan ‘t kletsen waren en blijkbaar dachten dat ik er geen woord van begreep. Ze waren gelukkig niet over mij aan het roddelen, maar op een bepaald moment ging het er wel grappig aan toe en schoot ik dus keihard in de lach. Verschoten ze natuurlijk wel van: “Kunnen Sie Deutsch?” Bleek uiteindelijk nog goed van pas te komen want hun Engels was niet al te denderend. Af en toe mocht ik dus voor wat vertaling zorgen bij de bank. Best wel handig dus als je een hoop talen kan 🙂 Ik ben trouwens ontzettend blij met m’n Aussie bankaccount: 4% op m’n savings ^^ Alles overplaatsen naar daar?

Ik vraag me eigenlijk echt af hoe die Duitse meisjes het zullen redden. Ze willen hier graag rondreizen en liefst van al wat werken in ‘the fruit picking business’. Uhm, ok, maar het is nu winter? Ze hadden dus eigenlijk geen flauw idee wat ze de komende weken zouden doen, waar ze terecht zouden komen etc…. Niets voor mij hoor! Wat ben ik blij dat al alles geregeld was!

Ik heb uiteindelijk 2 nachten in de hostel geslapen en de derde dag werd ik afgehaald door m’n hostmum Toni. ‘s Morgens nog even de buurt lopen verkennen en met open mond staan kijken toen ik slechts een deeltje van de gigantische versmarkt Queen Victoria Market bezocht had. Deed me beetje denken aan onze oude groothandelsmarkt die nu plaats gemaakt heeft voor het nieuwe voetbalstadion in Gent (met een naam die ik niet eens kan uitspreken). Of de markt in Barcelona langs de Ramblas.

Anyway, voor ik het wist stond er een prachtige witte Porsche Cayenne voor de deur en werd ik opgepikt door Toni. Ze was zo hartelijk dat ik me meteen op m’n gemak voelde. Zo ook wanneer ze enthousiast over de buurt vertelde, dingen van België wou weten, me het huis toonde, … OMG het huis! Mijn slaapkamer… Ik voelde me echt wel een beetje als in een hotel: een gigantisch bed met honderd-en-één kussens erop. Precies zoals ik het graag heb 😀 Nu ik er een paar dagen woon lijkt het huis al kleiner, maar in het begin leek het me zo groot met al die badkamers en woonkamers. Eens je er woont besef je wel dat elke kamer toch zijn eigen functie heeft. Terwijl ik schrijf bevries ik bijna en probeer ik me op te warmen met een thee. Ik kan bijna niet meer wachten tot het hier wat warmer wordt en ik gebruik kan maken van het zwembad. Ik denk dat ik daar toch wel wat tijd in zal spenderen 😉 Leuk zijn ook de 2 superschattige hondjes in huis. Waarvan de oudste hond Senna me al meteen overal rond volgde bij aankomst.

 

Nadat ik bijna klaar was met uitpakken kwamen de kids met babysit Amy van school. In het begin negeerden ze me een beetje en gingen ze hun gewone gangetje. Maar eens ik met de Belgische cadeautjes kwam (smurfen, Kuifje, …) veranderde hun gedrag gelukkig wel en bleken ze oprecht geïnteresseerd in mij, België en de cadeautjes. Ook dat laatste is niet onbelangrijk gezien de meiden toch vrij verwend zijn en verschillende kamers vol speelgoed hebben. Al kloeg Mia gisteravond nog dat er te veel mensen hun kledij cadeau geven i.p.v. speelgoed.

Op de eerste avond toonde Amy me een beetje hoe alles in z’n werk gaat en hielp ik de meisjes in bad te doen. ‘s Avonds zouden de meisjes, de ouders en ik samen uit eten gaan. Hoewel er een hoop dingen moet gedaan worden (zoals de meiden hun huiswerk) gaat alles er wel gemoedelijk aan toe. De kinderen lijken nooit gerusht te worden om iets te doen. Zelfs niet bij het ontbijt wanneer ze naar school moeten. Ik denk dat dat misschien het voordeel is van een au pair, dat de taken wat meer kunnen verdeeld worden en alles wat trager kan. Ook al is het voor mij dan een beetje een grijze zone (wie doet wat, want iedereen is hier en iedereen heeft 2 paar handen).

Hoe dan ook, toen mijn hostdad Mark thuis kwam ging het er mogelijk nòg gemoedelijker aan toe. Hij bood me meteen een apero aan. Wordt bij ons thuis ook wel op een vrijdagavond gedaan. Alleen is Champagne bij ons eerder voor speciale gelegenheden. Niet zeker of dit dus iets voor alle weekends is, of enkel en alleen door mijn komst. m.a.w., Om mijn komst te vieren 😀 Wat later trokken we naar een restaurant genaamd Barça. De naam doet vermoeden dat dit restaurant Europees getint is. Er werd me verteld dat het – rarara – afgeleid is van Barcelona. Ik zag echter maar 1 Spaans gerecht op de kaart: Paëlla. Al de rest? Frans of Italiaans. Daar zat ik dan in een restaurant met Australiërs die dachten dat ze Spaans aten. Hilarisch! Niettemin werd er heel fijn en lekker eten geserveerd. Als apero vroeg Mark om 12 oesters, die we dan met de 3 volwassenen konden delen. Eens mijn 4 oesters op waren had ik het gevoel dat ik niet eens meer plek had voor een hoofdgerecht. Maar Toni en Mark pushten me om nog 2 oesters op te eten. Ze zeiden sarcastisch “We’re so full Davina, we can’t have anymore.” “So Davina, you HAVE to eat these, or else it ‘ll be a waste.” Ik werd tegen de muur geduwd. Ze verwenden me rot die eerste avond!

Gelukkig was ik de volgende ochtend op zaterdag al wakker om 4u door m’n jetlag, want slechts enkele uren later zou ik ontdekken wat de meisjes het allerleukste vinden om te doen wanneer papa en mama thuis zijn: al schreeuwend bij hen de slaapkamer in gaan om ze te doen verschieten, springen op het bed, en kietelgevecht met de papa houden. Ergens wel vertederend om te horen, maar niet als jouw slaapkamer naast die van mama en papa is… en kindjes dus niet echt beseffen hoe luid ze eigenlijk wel kunnen zijn. Djeezes! Alle weekenden van dit?

Stiekem gewacht tot iedereen uit het huis was, zodat ik eens op ontdekkingstocht kon. Lees: uitzoeken welke badkamer ik mag gebruiken door alle kasten en deuren open te trekken en te zien welke badkamer een lege kast heeft, klaar om te worden opgevuld door mijn spullen.

Later op de dag beleefde ik mijn spannendste avontuur tot nog toe in Australië: autorijden. Eerste verandering was al het feit dat ik met een automaat moest rijden. Tweede was dat ik met een gigantisch grote auto moest rijden. Nee, niet de Porsche, wel een Peugeot. Een Franse auto begod! Wie had dat gedacht bij een ex race car driver. Het scheelt denk ik wel dat – verandering nr.3 – het stuur aan de andere kant staat. Alleen heb ik dus ook al talloze keren mijn ruitenwissers aan gedaan i.p.v. de pinkers (dewelke op zich ook nog eens anders staan: naar boven is naar links, naar onder naar rechts.) En misschien scheelt het ook wel dat ik met een automaat rijd, hoef ik al niet te denken aan omgekeerd schakelen. Niettemin blijft het behoorlijk eng. Er is nog steeds voorrang van rechts, voorrang voor de tram, ontzettend veel flitscamera’s én bemande camera’s, en moet je op een weg met meerdere banen rechts oversteken. Gelukkig deed ik mijn eerste ritje met Mark (de ex race car driver). Voelde ik me alleszins op m’n gemak bij. En hij blijkbaar ook bij mij. Ik deed ‘t best goed 😀 Enige fout dat ik maak is dat ik soms iets te veel naar links afwijk en te dicht bij de geparkeerde auto’s kom. “Always go to the center!”, aldus Mark. Grappig om weten dat ik in het begin dat ik leerde rijden in België exact dezelfde fout maakte, maar dan omgekeerd. In de avond mocht ik weer rijden, maar toen heb ik toch maar vriendelijk gepast. Ik was doodop door de jetlag, leek me echt niet veilig als ik dan zou rijden. Mark zei dat ik gelijk wanneer de auto mocht nemen en gewoon wat rondrijden, wat oefenen. Tot nu toe heb ik daar eerlijk gezegd nog niet veel zin in gehad. Ik zal mezelf toch eens moeten forceren om een rondje te doen denk ik.

Het autorijden doet me trouwens aan een ander opvallend iets denken. Ze laten de sleutel van de auto hier ten allen tijde gewoonweg op de auto zitten 😮 (Alhoewel, ik denk niet dat ze dat met de Porsche doen). Deuren staan hier ook de hele dag open, gigantisch uitziende enge poort vooraan staat eigenlijk ook open. Zelfs wanneer ze de deur uit gaan blijft alles open. Oja, en de lichten blijven natuurlijk ook aan. Ik vroeg me eerst af of het kwam omdat m’n gezin overduidelijk genoeg geld heeft en ‘t hun niet veel uitmaakt, maar na wat verhalen uit te wisselen bleek dat dat dus overal het geval is. Doet me ook denken aan waarop Toni Melbourne (met z’n 4 miljoen inwoners) als een dichte community beschreef. Iedereen kent iedereen en er is dan ook sociale controle zat. Niettemin sluit ik toch de deur af wanneer ik uit huis ga… en ben ik lief voor het milieu en doe ik m’n licht uit.

Verdere hoogtepunten op m’n eerste zaterdag in Melbourne? Not really. Wel Nana ontmoet (de moeder van Toni). Zag er op het eerste zicht een beetje streng uit. En volgens Toni kon de vorige au pair het niet zo goed met haar vinden. Dus ze maakte mij in eerste instantie toch wel een beetje zenuwachtig. Maar tegen de avond had ik haar al meer verteld dan wie dan ook in Australië en had ook zij al haar levensverhaal gedaan. Ik veronderstel dat dat dus best goed zit 😉 Later op de dag ook Marks zoon ontmoet: Mich. Achttien jaar en op een kruispunt in zijn leven. Universiteit, iets anders? Daar heeft iedereen nog het raden naar. Vader en zoon leken vooral één belangrijk gemeenschappelijk punt te hebben: footy! Nuja, blijkbaar heeft praktisch ELKE Australiër dat. Beetje zoals ons voetbal vermoed ik. Hoewel… Ze zijn hier echt serieus sportgek! Footy is trouwens geen gewoon voetbal. Het wordt niet alleen op cricketvelden gespeeld (nog zo’n populaire sport hier), maar het gaat er ook veel harder aan toe. Volgens sommigen nog harder dan rugby! Hopelijk kan ik eens naar een match, schijnt dat dat ook een ervaring op zich is.

Sooooooooooooooooooo… Hoewel het niet mijn bedoeling is om echt elke dag van de week te beschrijven, laat staan elk uur, … Vrees ik dat ik het toch aan ‘t doen ben. Er is dan ook zoveel gebeurd! Ik zal jullie echter niet langer ophouden en enkel nog zondag beschrijven en de rest voor later houden 😉 Zondag afgesproken met Eva, een Nederlandse au pair die slechts vijf (!) minuutjes van mij woont. Lucky us! Eva is hier ongeveer een maand en is hier net zoals ik via Travel Active geraakt. Via hen dan ook Eva gespot 😉 Toni en Mark waren meteen superenthousiast dat ik in m’n eerste weekend weg kon en iemand had om de stad wat mee te verkennen. Eerste halte met Eva (na de tramhalte bij haar thuis natuurlijk) was een kleerwinkel! Zoals ik al eerder zei zijn de Australiërs echt sportgek. Zo ook mijn familie, ze joggen praktisch elke dag. Kon ik moeilijk uitblijven natuurlijk. En als ik door Mark élke ochtend pancakes aangeboden krijg, zal het écht nodig zijn of je kan me over een half jaar terugrollen naar België. Wat heb ik dus gekocht? Een volledige sportoutfit! Eva scoorde intussen een flashy roze handtas waar ik stiekem wel een beetje jaloers op was, vooral wanneer ‘s avonds een stuk van mijn riempje brak van mijn handtas. (Dan neem je maar 2 handtassen mee en is ‘t al miserie.)

Later lekker gegeten (+ here we go, een latte gedronken) in een gezellig laantje à la Rue de Boucher maar dan met wat meer plaats tussen. Heel wat straatjes zoals dat te vinden in Melbourne, beetje weggestoken, maar echt de moeite om uit te zoeken! In de namiddag    ACMI bezocht, oftewel: Australian Centre for the Moving Image. Leuk aan dit museum is dat er steeds een collectie is die je ook gratis kan bezoeken. Eva en ik bezochten Screens World waar je zo’n beetje de geschiedenis van de film zag. En waar ikzelf een stukje Matrix-film ( klikerdeklik om het te zien!) gespeeld heb 😀 Daar in de buurt dan ook een lekker wijntje gedronken (my god wat is alcohol duur hier!) En tegen de avond hadden we zin in sushi. Alleen vonden we vreemd genoeg geen sushi. Overdag kan je er niet naast kijken, maar blijkbaar is het niet bepaald een Australische gewoonte om op een zondagavond uit eten te gaan.

Uiteindelijk zijn we dichterbij onze suburbs getrokken waar Chapel Street dé straat is. Daar vonden we ook een gezellig Japans restaurant waar we uiteindelijk toch nog een superlekkere sushi-schotel kregen. Doodop maar voldaan trokken we rond 21u weer huiswaarts. Want de volgende dag, zou mijn eerste officiële werkdag als au pair zijn…

Maar dat is voor de volgende keer 😉

 

Met dank aan Eva voor de overheerlijke foto 😉